وی می افزاید: در این میان چون والدینم دلواپس من بودند نامه ای برایم به آدرس اهواز- قرارگاه شهید ناجیان ارسال کردند اما این نامه زمانی به آنجا رسید که من به منزل برگشته بودم. تا اینکه ۳۵ سال بعد، اخیراً امور ایثارگران جهاد نامه خانواده ام را به من تحویل داد که بسیار شگفت زده و خوشحال شدم که چطور این نامه بعد از این  همه سال اکنون به دستم رسید.

خارکوهی که خود اکنون تاریخنگار دوران دفاع مقدس است می گوید: تا به حال نشنیده ام که نامه یک جنگجو و رزمنده با این مدت طولانی به دستش برسد. این نامه از سال ۶۱ تا سال ۷۲ در آرشیو قرارگاه کربلا بوده، سپس به آرشیو ستاد مرکزی پشتیبانی جنگ جهاد سازندگی سابق در تهران رفته و مدتها بعد از آنجا به جهاد ساری در مازندران رسیده و سپس به جهاد منطقه گرگان فرستاده شده و اخیراً هم به اینجانب تحویل شده است.

او اضافه کرد: در این نامه چهار صفحه ای که حاکی از دلتنگی خانواده ام است، نوشته شده که «ما از اینکه به جبه رفته ای نگران نیستیم، بلکه برای ما مهم این است که هر کجا باشی صحیح و سالم باشی و بتوانی برای اسلام و مسلمین خدمت کنی. البته سعی کن به گرگان هم بیایی، چون از درس و کلاس عقب می مانی».

خارکوهی  با اشاره به اینکه در این نامه تصریح شده که مادرم از شدت ناراحتی شب و روز خواب ندارد، این شعر را از زبانش نوشته اند که «دوری ز برم ، از تو خبر نیست مرا/  می سوزه دلم چاره دگر نیست مرا/  می خواستم به جانب تو پرواز کنم/ اما چه کنم بال و پری نیست مرا».

این رزمنده جنگ می افزاید: در دوران دفاع مقدس مثل امروز خبری از موبایل و اینترنت و تلگرام و پیامک نبود، بلکه آن زمان نامه نگاری بین رزمندگان و خانواده هایشان از مرسومات رایج بود. در آن دوره اکثریت خانواده های ایرانی فاقد خط تلفن بودند. لذا آسانترین و کم هزینه ترین وسیله ارتباطی رزمندگان از منطقه جنگی با خانواده هایشان و بلعکس، نامه نگاری بود. به همین خاطر هر روز صدها نامه بین رزمندگان هر منطقه و خانواده هایشان مکاتبه می شد. البته نامه های ارسالی از جبهه به شهرها و روستاهای کشور نیاز به تمبر نداشت و بطور رایگان توسط ماموران اداره پست مبادله می شد.

گفتنی است که غلامرضا خارکوهی اکنون از مورخین فعال تاریخ انقلاب و دفاع مقدس است که تاکنون کتابها و مقالات زیادی در این زمینه منتشر کرده است.