به گزارش کناره به نقل از گلستان ما؛ محمدرضا بهرامی کارشناس فرهنگی، محقق و نویسنده گلستانی در یادداشت قبل درباره بی حیایی مانکن های بی جان اشاراتی داشت و اینک براساس تعهدی که برای خود ایجاد کرده بود در باب مانکن های جاندار و زنده که با آرایش غلیظ و غیر متعارف و نیز لباس های جلف و ضد فرهنگی، ماموریت مانکن های بی جان را تکمیل می کنند مطلبی را به رشته تحریر در آورده است:

با توجه به هوای گرم کافی است هوای پیاده روی به سرتان بزند و در خیابانهای شهر گرگان به ویژه خیابان شالیکوبی از ابتدا تا انتها پیاده بروید، متاسفانه در این مسیر با مانکن های جانداری برخورد می کنید که اکثر قریب به اتفاق آنها، پوشش نامتعارف و ظاهری کاملا غربی دارند و به روشنی با حجاب اسلامی به مقابله می پردازند و بی حجابی را بدون اینکه کسی با آنها برخورد کند ترویج می دهند؛ یعنی امروز وضع به گونه ای شده است که این مانکن های جاندار آنقدر بی حیا شده اند که باید با شرم و حیا به برخی از آنها نگاه کرد و برخی از مسئولین به راحتی از کنار این مساله می گذرند غافل از اینکه اثرات سوء این سهل انگاری دامن خانواده آنها را نیز گرفته و یا خواهد گرفت و این زنگ خطری برای همه است.

البته هیچ فرقی بین زن و مرد بودن این مانکن های جاندار نیست منتها همه بر این باوریم که بیشترین هجمه بی‌عفتی و بی‌حجابی روی بانوان است و نقش بانوان در منظومه خانواده در مسیر تقویت حجاب یک نقش بی‌بدیل است.

با وجود همه این دلواپسی ها و دل نگرانی ها اولین سوالی که در ذهن مان تداعی می شود این است که آیا قانون مشخص و واضحی درباره عفاف و حجاب در کشورمان وجود دارد؟ مسئولان نمایش هر روزه بی‌حیایی و اشاعه فحشا در معابر چه کسانی هستند؟ و کدام سازمانها و نهادهای فرهنگی باید در برابر این مسئله پاسخگو باشند؟ البته پاسخ این پرسش نیز قصه پر غصه دیگری است.

الان مدیریت و متولیان مسائل فرهنگی در کشور متعدد هستند هر کدام از آنها متناسب با تخصص و نوع شناخت خودشان در این زمینه عمل می کنند و متاسفانه ما یک وحدت رویه بین مدیریت و متولیان فرهنگی در کشورمان کم داریم.

ما معتقدیم همانطور که در جنگ تحمیلی و دفاع مقدس ۸ ساله مردم و مسئولان دستگاه‌های مختلف توانستند مقاومت جانانه ای از خودشان نشان بدهند امروز هم در مقابل این جنگ نرم که البته از نظر بازه زمانی طولانی تر از دفاع مقدس ۸ ساله ما هست می توانیم براساس قانون، رعایت جوانب و رعایت مسائل مرتبط با آن، جلوی بسیاری از این مسائل را بگیریم؛ چراکه آنچه که موجب نگه داشتن سنگ بر روی سنگ می شود، صرفا اجرای بدون تنازل قانون است.

به کلام دقیق تر اینکه برخورد با هنجارشکنی و بدحجابی نباید به‌صورت کاریکاتوری در جامعه صورت بگیرد؛ این‌که مردم عادی را به دلیل بدحجابی مواخذه کنیم اما فروشندگان ومروجین این نوع پوشش‌های هنجارشکنانه را آزاد بگذاریم، نه باعقل سازگار است و نه با منطق. چه‌آن‌که نتیجه چنین برخوردهایی تنها از دست دادن نیروهای مردمی که پشتوانه نظام هستند خواهد بود؛ در واقع این نوع برخورد‌ها با جذب حداکثری و دفع حداقلی در تضاد است.

از طرفی برای اینکه زشتی یک رفتار ضد فرهنگی در جامعه از بین برود و از یک ناهنجاری قبح‌زدایی گردد ابتدا بایستی نمادهای آن در جامعه به طرق مختلف عرضه گردد تا چشم مردم و آحاد جامعه به آنها عادت کند؛ و اگر نه همان بهتر که به کنفرانس های خسته کننده و پر هزینه در این باره بپردازیم تا بیلان کاری مان ، ما را افرادی فعال نشان دهد.

البته پیگیری این مسئله و مطالبه اجرای قانون « عفاف و حجاب » از جانب رسانه ها یک مسئله مهم و قابل توجه است؛ رسانه ها می توانند نسبت به این مورد حساس تر باشند و با تهیه گزارش و ....، مردم و مسئولین را نسبت به این موضوع حساستر سازند تا جلوی این قبیل ترویج بدحجابی ها در شهر گرفته شود و نگذارند به نوعی این معضل، وجهه مذهبی این شهر را به عنوان دارالمومنین در چشم افراد بومی و غیربومی بدنام و مخدوش کند.

و نکته مهم دیگر در این بحث این است که نگاه دولتی در این عرصه، کم رنگ و کم بودن اعتبارات، پررنگ شده و به نظر می رسد بهتر است کار را به خود مردم و سازمان‌های مردم نهاد یا همان سمن های فعال در ترویج فرهنگ عفاف و حجاب سپرد و دولت نیز نقش نظارت و حمایت از آنها را در دستور کار خود داشته باشد.

البته من گمان می کنم ما امروز در فهم معانی کلمه مسئول هم دچار غفلت هایی شده ایم. در نظام اسلامی، همه به ویژه کسانی که مسئولیتی دارند، مسئولند. هرکس باید از خود بپرسد که در این راستا چه کرده است؟ تنها نهادهای فرهنگی و مذهبی جامعه مسئول نیستند.

گاه مشکل در خود افراد جامعه است، آن هم همانطور که قبل اشاره شد نه فقط زنان، اگر دقیق تر شویم گاه مردان، عامل بی حجابی زنان جامعه اند.

هیچ کس از خودش نمی پرسد به عنوان یک مسلمان تا چه میزان در موضوع حجاب و عفاف ورود پیدا کرده است.

هر مرد باید در خودش ببیند که با نوع نگاهش به زن در جامعه، نقش مثبت ایفا می کند یا منفی، بعد خواهیم دید عاملِ بیش از 50% معضل بدحجابی، مردان هستند، اما ما در راه حل ها فقط خانم ها را می بینیم.

میوه فروش محل تا یک زن بدحجاب و آزاد در نحوه حرف زدن می بیند یا آگاهانه یا ناخودآگاه امتیاز بیشتری در انتخاب میوه های خوب به آن زن می دهد. ناخودآگاه قصاب یا بقال محل هم امتیاز بیشتری به چنین زنانی می دهند در محیط های علمی و دانشگاه هم به همین گونه است.

برخی اساتید دانشگاه به دختر بدحجاب، نمره بهتری می دهند یا دانشجوی پسر با نگاهش رفتار یک دختر بدحجاب را تأیید می کند، بنابراین گام اول در مقوله بدحجابی توجه به نقش مردان در شکل گیری رفتارهای زنان بدحجاب است.

گام های بعدی را می توان، توجه به تاثیرات شبکه های ماهواره ای و فضای سایبری، تاثیر افکار فمینیستی گردانندگان مراکز ضداسلامی و همچنین نداشتن اعتماد به نفس، کمبود محبت، فقدان اشتغال و مورد توجه قرار نگرفتن در دایره تعاملی با دیگران برشمرد.

کوتاه سخن اینکه امید می رود مسئولان اندیشه ای نیک در جلوگیری از ترویج این ابتذال داشته باشند و مقصد خود را با برنامه های فرهنگی گسترده به عمل برسانند آنگونه که امام خمینی(ره) فرمودند: " راه اصلاح یک مملکتی[اصلاح] فرهنگ آن مملکت است ، اصلاح باید از فرهنگ شروع شود".