در جوامع مدرن نگاه به آموزش وپرورش آینده نگر و از پایین به بالا ست به این معنا که غالب نهادها فرع این سیستم  تربیتی قرار می گیرند .آموزش وپرورشنه تنها فرع نیست بلکه اصل است؛ به همین روی بیش ترین نگاهها و بالاترین امکانات ومنابع متوجه این نهاد تربیتی است.

مع الوصف در نظام تعلیم وتربیت ما نقایصی وجود دارد, گا ه درون سازمانی وگاه برون سازمانی است که حیات این مجموعه تربیتی را به خطر انداخته است.

در واکاوی مشکلات درون سازمانی ,عمده ترین آسیب ,سیاست زده بودن آموزش وپرورش است  که عموما خود را در تغییر دولت ها نشان میدهد.

واین در شرایطی است که موضوع اساسی آموزش وپرورش انسان است ودر این یستر است که  تعامل چند جانبه دانش آموز, اولیا ودبیران شکل میگیرد ؛ فرایندی در وحله نخست ارتباطی و برنامه محور .

در کارایی واثربخشی کار تربیتی,  تعامل کارا ومیزان پذیرش متربیان  که ناشی از مجاورت ومهارت مربی است و سهولت اجرای برنامه های آموزشی را در پی دارد ,امر و این در گذر زمان و بر پایه توانمندی مدیران دست میدهد؛  اصلی اساسی   که به لحاظ میزان  اثر گذاری با هیچ سازمان دیگری قابل مقایسه نیست.

درون سازمان آموزش وپرورش نیز در حوزه صف وستاد تفاوت اساسی در این حوزه وجود دارد. کمتر ولی و دانش آموزی ممکن است در طول دوره تحصیل با مسئولان ستادی ارتباط داشته باشد وشناخت وعدم شناخت آن تاثیری بر فرایند آموزش او نخواهد داشت.

ولی مدیر مدرسه ؛ نوع ارتباط با او, صمیمیت با او, تحصیلات و میزان توانمندی او ,بیشترین نقش را در پذیرش فضای تعلیم وتربیت دارد.

متخصصین تعیلم وتربیت به این امر تاکید داشته وبه همین علت در کشور های توسعه یافته  کمترین تغییرات را در این سطح شاهد یم.

در چنین شرایطی  در آموزش وپرورش مان گاه مشاهده می شود که به خاطر کج سلیقه گی وتسویه حساب شخصی وسیاسی وگاه عدم دانش واشراف ؛با  تغییر دولت ها اولین اتفاقی که رخ میدهد به عوض تغییرات کارشناسی در سطح ستاد ؛ تحولات سهل الوصول تر در سطح صف  یعنی مدارس صورت میگیرد.

تغییراتی که کارایی,مهارت, مدیریت ,عملکرد و میزان اقبال دانش آموز , اولیا و دبیران را در نظرنداشته وصرفا زمانرا برای اجرای بعضی انگیزه های شخصی مناسب می بیند.

واین به روشنی بر خلاف منویات رهبری معظم  انقلاب است که می فرمایند: نیروهایی باید در این شبکه عظیم (آموزش وپرورش)به کار گرفته شوند که پرانگیزه باشند, بانشاط باشند, از نیروهای خسته, فرسوده وبی ابتکار نباشند- کسانی که هر چه بلد بودند به کار زدند ودیگر هیچ کاری بلد نیستند –نباید به عنوان عناصرالویت دار استفاده کرد .

اولویت با نیروهای جوان ,با نشاط, پر انگیزه, متدین ,انقلابی وکسانی است که مساله آنها در آموزش وپرورش همان مساله اصلی آموزش وپرورش باشد؛یعنی تربیت انسان ها؛ از اینها باید استفاده کرد این یک مساله است.2

این که چرا چنین اتفاقی می افتد ونظرات دلسوزان نظام اسلامی و صاحب نظران در حوزه آموزش و پرورش نادیده گرفته می شود ؛خود سوال اساسی است که در مجال دیگری به آن خواهیم پرداخت....