به گزارش کناره ، اتفاقات سال ۸۸ را همگی به یاد داریم.

روزهایی که اعتراض به نتیجه انتخابات ریاست جمهوری ایران با ارسال برنامه هایی برای براندازی نظام از آنسوی مرزها تلفیق شد و دیری نپایید که شکستن شیشه ها، آتش زدن خودروها، ایجاد آشوب و ناامنی و خارج شدن شعارهای ضد ارزش ها و نظام و رهبری از زبان کسانی که اصلا نمی دانستند برای چه چیزی با موج براندازی همراه شده اند؛ جایگزین اعتراضات قانونی و شعارهای جامعه مدنی شد و ایران را به بلوا کده ای تبدیل کرد.

در این میان کسانی نیز بوده اند که با علم به رفتارهایشان، پیشقراول موج های خیابانی شده و احساس پاک جوانانی که جذابیت کودکانه شلوغ کاری های خیابانی را پیگیری می کردند؛ در سیطره و راهبری زیاده خواهی و القائات وارداتی مسموم ساطع شده از اتاق های فکر اپوزیسیون خارج نشین و سرکردگان داخلی درآورده بودند.

بصیرت مردم به مدد مظلومیت نظام و رهبری آمد و قائله پایان یافت و با همه هزینه هایی که بر نظام تحمیل شد اما رافت اسلامی ، رفعتی ها را در لیست اغماض نشاند تا بلکه انتباه،  اولین درسی باشد که امثال او از عظمت نظام گرفته باشند.

حالا ۸ سال از آن روزهای تلخ می گذرد و رفعتی در دیداری دوباره با دانشجویان، تریبون هدایت افکار آنان را به دست خواهد گرفت و چه تضاد شیرینی است که یک روز به روی دیوارها، مشت هایت را گره کنی و دستان دانشجوی وطن را به زدن سیلی بر پیکره اقتدار نظام فرا بخوانی و امروز رو در روی آنان بنشینی و از خاطرات آن روزها سخن برانی و برایشان از درس جوشش و تحول دیکته بگویی ....

نوستالژیِ تلخ یا شیرین؛ نمی دانم.
به راستی او چه خواهد گفت ؟

اسماعیل البرزی

انتهای پیام/