به گزارش کناره به نقل از اوشیدا؛ هر ساله با گرم شدن هوا به شدت آب تالاب تبخیر و خشک شده و این موضوع مرگ ماهیان را رقم می زند به طوری که این موضوع تا چندروز خبر داغ رسانه ها شده و پس از چندروز به دست فراموشی سپرده می شود.

۱۸ سال است که تالاب هامون روی خوشی و پر آبی راندیده به طوری که خشکسالی آن را از پای انداخته و مردمی که روزگاری تنها از آن ارتزاق می کردند بار سفر بسته و یا در فقر کامل زندگی می کنند.

با اینکه تالاب هامون بین المللی اعلام شد اما باز هم از حقوق قانونی خود برخوردار نشد با این که طبق معاهدات بین المللی باید هرساله حقابه آن تامین شود اما در اظهار نظر عجیب مسولان افغانستانی گفته شد که حقآبه تالاب کامل داده شده است در حالی که مرگ ماهیان خود سندی مبنی بر کذب بودن ادعای آنان است.

هرساله با شدت بارش در افغانستان تنها مقداری سر ریز سدهای افغانستان که قادر به کنترل آن ها نیستند به سمت ایران سرازیر می شود اما با این حال مقامات افغانستان ادعایی مبنی بر دادن حق آبه دارند.

مسولان وزارت خارجه ایران نیز همانند همیشه در انفعال کامل به سر می برند و به جای دفاع از حقوق مردم مظلوم سیستان برای تامین حق آبه ایران همچنان در سکوت کامل به سر می برند گویا هیچ اتفاق خاصی نیفتاده است.

خشکی تالاب فقر و فلاکت مردم سیستان را رقم زده به طوری که صیادان، دامداران، کشاورزان و تمامی کسانی که از دریاچه هامون ارتزاق می کردند خانه نشین شدند و تنها درآمدشان یارانه ناچیزشان شده است.

در سال های اخیر شمار بالایی از جمعیت سیستان به امید یافتن کار آن هم در حد کارگری بار سفر بسته اند و آواره شهرهای دیگر شده اند تا لااقل از این طریق هزینه معاش زندگی خود را تامین کنند.

ابتلا به انواع بیماری ها به ویژه تنفسی، چشمی و قلبی ثمره خشکی هامون است چرا که پس از وقوع خشکسالی بادهای ۱۲۰ روزه به جای نعمت به نغمت تبدیل شده و امان فرزندان سیستان را بریده است به طوری که دیگر کمتر کسی را می توان در سیستان یافت که مبتلا به آسم نباشد.

روستاهای خالی از سکنه می تواند تهدیدی برای امنیت نیز باشد اما با این حال کسی به یاد مردم مظلوم تنگه احد نیست و به دلیل بی تدبیری هر ماه بر تعداد روستاهای خالی از سکنه افزوده می شود.

بانوی سبز پوش کابینه نیز هرازگاهی تنها برای تبلیغات با وعده های توخالی به سیستان سفر می کند اما همیشه در پایان این سفر نه تنها چیزی عاید مردم رنج کشیده سیستان نمی شود بلکه کورسوی امید مردم را به ناامیدی تبدیل می کند.

دیگر مردم این دیار می دانند که این دولت، تدبیر و امیدی برای آنان ندارد و نخواهد داشت بنابراین در کنج خانه هایشان همچنان سر کرده و از روزی می ترسند که در زیر آوار خاک ناشی از طوفان ها مدفون شوند.

همان گونه که صدای مردم مظلوم سیستان را کسی نشنید صدای العطش ماهی ها را نیز کسی نخواهد شنید و همچنان این موجوداتی که قرار بود امید را به سیستانیان اهدا کنند در کمال بهت و ناباوری جان می سپارند.

خبرنگار اوشیدا به سراغ تعدادی از ساکنان حاشیه دریاچه هامون و صیادان منطقه رفته و به گفتگو با آنان پرداخت.

ساکنان هامون با بیان این که تالاب هامون به گورستان ماهی ها تبدیل شده است، از بد عهدی افغانستان در دادن حقابه این دریاچه به شدت گله مند بودند.

آنان می گفتند که تا کی باید شاهد مرگ ماهی ها و جان سپردن مردم به دلیل ابتلا به بیماری های ناشی از ریزگردها باشیم.

این مردم که شغل و درآمدشان به وجود آب و حیات دریاچه وابسته است، خواستار توجه مسئولان به حقابه این تالاب و وضعیت دردناک صیادان شدند.

حسین صیاد می گوید: بالاخره مسولان کی می خواهند از خواب غفلت بیدار شوند و به داد مردم مظلوم این دیار برسند چرا که دیگر نیرویی برای ایستادن در آنان وجود ندارد.

وی افزود: کودکان زیادی تنها به دلیل نداشتن هزینه تحصیل ناشی از خشکسالی از تحصیل بازمانده اند و به دلیل نداشتن امید آینده ای مبهم دارند.

صیاد تاکید کرد: فقر، اعتیاد و انواع بزهکاری و انحطاطات اجتماعی ثمره بازماندگی از تحصیل ناشی از عدم توان پرداخت هزینه های تحصیل است که گریبان جوانان این دیار را گرفته که در آینده بر میزان و تعداد آن ها افزوده خواهد شد.

به راستی چه کسی پاسخگوی غم مردم این دیار خواهد بود.

انتهای پیام/