وی در خطابه ی معروف خود که در ذهن می گذراند، نوشته است:

نمی دانم هر چه فکر می کنم می بینم، باید خودم را به عنوان رئیس مجلس معرفی کنم ولی نمی دانم چرا نمی شود!!!

هرچقدر هم به خودم فشار می آورم می بینم احساس تکلیفم بیشتر از برخی کسانی است که این روزها خرقه نمایندگی مجلس را بر تن کرده و بر صندلی سبز رنگ تکیه زدند!!!!ولی نمی دانم چرا مانند آنها اولش احساس تکلیف می کنم ولی وقتی جلو می روم تازه می فهمم که اینجا ، جایگاه بزرگان است و من هنوز جزو رجال نشدم!!!

می گویم پس می خواهم وزیری برای دولتم شوم اما نمی دانم چرا دولتها بر سر کار می آیند ولی مرا که هم مَردم  و هم سیاسی می نویسم انتخاب نمی کنند!!!! و وقتی که دولتی تشکیل می شود ، برای یافتن وزیری در شان وزارت خانه اش، هرچقدر دست و پا می زند، کسی را نمی یابد و نهایتا به سراغ کسانی می رود که تجربه های فراوانی دارند و مانده است درک آخرین تجربه زندگیشان!!!

پس کی نوبت به جوانان کشور می رسد؟؟؟؟ ما که از بس منتظر ماندیم ، به سن پیری رسیدیم و نفهمیدیم کی پیر شدیم بماند، اما جوانان امروزما را بگذارید تا در کنار پرتجربه ها قرار بگیرند، شاید مانند امروز، کسی فکر نکند در کشور پهناور ایران بزرگ، قحط الرجال است و مثلا در گود انتخاب رئیس مجلسی ، نمایندگان یک کشور، فقط دو انتخاب ناگذیر در پیش روی دارند!!!!!تاکید می کنم : فقط دو انتخاب!!!!

انتهای پیام/